بن برنانکی (رئیس اسبق فدرال‌رزرو)، داگلاس دایموند و فیلیپ دیبویگ برای توسعه دانش پیرامون نقش بانک‌ها، به ویژه طی بحران‌های مالی، جایزه نوبل اقتصاد ۲۰۲۲ را دریافت کردند.

پژوهش‌های بانکداری مدرن توضیح می‌دهد که نقش بانک‌ها چیست، چگونه می‌شود آسیب‌پذیری آن‌ها در بحران‌ها را کم کرد و چگونه ورشکستگی بانک‌ها بحران‌های مالی را تشدید می‌کند. پایه های این پژوهش‌ها توسط بن برنانکی، داگلاس دایموند و فیلیپ دیبویگ در اوایل دهه ۱۹۸۰ پایه گذاری شد. تحلیل‌های آن‌ها در تنظیم‌گری بازارهای مالی و مقابله با بحران‌های مالی از اهمیت عملی بالایی برخوردار بوده است.

وبسایت نوبل توضیحاتی داده درمورد حوزه تحقیقات برندگان امسال؛ برای اینکه اقتصاد کار کند، پس انداز باید به سمت سرمایه‌گذاری هدایت شود. با این حال، در اینجا یک تضاد وجود دارد: پس اندازکنندگان می‌خواهند در صورت وقوع اتفاقات غیرمنتظره به پول خود دسترسی داشته باشند، در حالی که کسب‌وکارها و صاحبان مسکن باید بدانند که مجبور نخواهند شد وام های خود را پیش از موعد بازپرداخت کنند. دایموند و دیبویگ در نظریه خود نشان می‌دهند که چگونه بانک‌ها راه‌حلی بهینه برای این مشکل ارائه می‌دهند. بانک‌ها با ایفای نقش به عنوان واسطه‌ای که سپرده‌های تعداد زیادی از پس‌اندازکنندگان را می‌پذیرند، می توانند به سپرده‌گذاران اجازه دهند در صورت تمایل به پول خود دسترسی داشته باشند و در عین حال به وام‌گیرندگان وام‌های بلندمدت نیز ارائه دهند.

با این حال، تجزیه و تحلیل آن‌ها همچنین نشان داد که چگونه ترکیب این دو فعالیت، بانک‌ها را در برابر شایعات در مورد سقوط قریب‌الوقوعشان آسیب‌پذیر می‌کند. اگر تعداد زیادی پس اندازکننده به طور همزمان به بانک بیایند تا پول خود را برداشت کنند، این شایعه ممکن است به یک پیشگویی خودتحقق‌کننده تبدیل شود و بانک را ورشکست می‌کند. دولت می‌تواند از طریق ارائه بیمه سپرده و عمل به عنوان آخرین وام‌دهنده به بانک‌ها از فعال‌شدن این سازوکار خطرناک جلوگیری کند.

بن برنانکی رکود بزرگ دهه ۱۹۳۰، بدترین بحران اقتصادی در تاریخ مدرن را تحلیل کرد. از جمله، او نشان داد که چگونه کارکرد بانک‌ها عامل تعیین‌کننده‌ای در عمیق‌شدن و طولانی‌شدن بحران است.

نویسنده:جیم کرین

مترجم: هرمز همایون‌پور

 

کتاب حاضر سرگذشت یک دهکده‌ی کوچک و پر گل‌ولای عرب است که از دزدان دریایی و جنگجویان مذهبی گرفته تا دیکتاتورها طی سالیان بر آن حکمروایی داشتند. کسی تصور نمی‌کرد که این دهکده‌ی کوچک روزی به شهری بدل شود که لقب سریع‌ترین شهر دنیا را به خود اختصاص دهد. در ۱۹۶۰، دوبی سفری آغاز کرد که از هر آن‌چه عرب‌ها در چندین صدسال انجام داده بودند، هیجان‌انگیزتر بود. شهر با گذشت زمان بزرگ‌تر و درخشان‌تر شد. دهکده‌نشینان که پدران‌شان ملخ می‌خوردند، حال رداهای شفاف گلدوزی‌شده به تن می‌کردند و سالمندان بی‌سواد با جت‌های شخصی به خرید می‌رفتند.

دوبی: سریع‌ترین شهر دنیا کتابی است که به چگونگی شکل‌گیری شهر دوبی و توسعه‌ی آن می‌پردازد.

اکونومیست در جلد خود به تغییر اساسی آینده اقتصادی جهان پرداخته و نوشته بزرگترین خطر زمانی است که فکر کنیم شرایط مثل گذشته ادامه می‌یابد

به نوشته اکونومیست؛ برای ماه‌ها آشفتگی در بازارهای مالی و شواهد فزاینده‌ای از استرس در اقتصاد جهانی به چشم می‌خورد. ممکن است فکر کنید که اینها فقط نشانه‌های عادی یک بازار نزولی و یک رکود در آینده هستند. اما این اتفاقات ظهور دردناک یک تغییر رژیم در اقتصاد جهانی را نشان می‌دهند. تغییر رژیم اقتصاد جهان در راه است. برای آن آماده باشید.

 

متوسط هزینه هر فرد در خانوار شهری که هم نشان‌‏دهنده مصرف و هم شاخصی از درآمد خانوارهای شهری است، از سال ۱۳۸۶ تا سال ۱۴۰۰، به صورت حقیقی ۱۸ درصد کاهش یافته است، یعنی به طور متوسط افراد سالانه ۱.۵ درصد رفاه از دست داده‏‌اند. طی همین مدت قیمت این کالاها و خدمات ۱۶ برابر شده است. بدترین وضعیت در زیرگروه خوراکی‌ها است؛ میزان هزینه حقیقی هر فرد روی خوراکی‏‌ها نصف همین هزینه‌‏ها در سال ۸۶ است، این بدان معناست که هر فرد در خانوار شهری هر سال ۵ درصد از سفره خود را از دست داده است و طی این دوره قیمت خوراکیها ۳۰ برابر شده است. زیرگروه غیرخوراکیها که قیمت آنها طی یک و نیم دهه اخیر ۱۲ برابر شده است، یک درصد افزایش داشته است. اگر چه با خارج کردن هزینه‏‌های اجاره از آن، هزینه‏‌های غیرخوراکی نیز کاهشی ۱۴ درصدی را نشان ‏می‏دهد. هزینه‏‌های اجاره جزء هزینه‌‏های اجباری و نه اختیاری خانوارهاست، طی این ۱۵ سال، به صورت حقیقی رشدی ۱۱ درصدی داشته و باعث شده است که سهم اجاره در هزینه‏‌های غیرخوراکی خانوار از ۳۷ درصد در سال ۱۳۸۶ به ۴۷ درصد در سال ۱۴۰۰ برسد.

مجموعه این اطلاعات به این معناست که خانوار ایرانی از سال ۱۳۸۶ تا ۱۴۰۰ مستمرا فقیرتر شده و سطح مصرف افراد نه تنها طی این دوره افزایش نیافته، بلکه به صورت معناداری کاهش یافته است.

درمان فقیرتر شدن جامعه جز از مسیر رشد اقتصادی نمی‏‌گذرد و افتادن بر مدار رشد اقتصادی نیازمند تغییرات اساسی در ساختار سیاست‌گذاری و حکمرانی اقتصادی است. سیاست‌گذاران برای حل مسئله نارضایتی عمومی راهی جز پذیرفتن قواعد رشد ندارند؛ قواعد رشد یعنی تعامل موثر با دنیا و پرهیز از نظامی‏‌گری و تنش، بخش خصوصی توانمند و پویا، احترام به حقوق مالکیت و حقوق مدنی افراد، استفاده از افراد متخصص و کاربلد در پست‌های کلیدی به جای انتخاب‏‌های جناحی، تامین مالی سالم و مبتنی بر علم روز دنیا، نظام موثر مقابله با فقر و محیط زیست پایدار ...